Bir yar sevdim gurbetten....

Gurbetlik zor işmiş şimdi bunu daha iyi anlıyorum.Ben hep doğduğum yerde, ailemin yanında büyüdüm, hiç gurbetliğim olmadı desem yeridir. Üniversite yıllarında bile çok yakında okuduğum için her hafta sonu evdeydim.Anlamadan haftasonu gelivermiş oluyor zaten, çok fazla özlemeye zaman kalmıyor. Ancak sevdiğiniz gurbette olunca işin rengi değişiyormuş, bir yanınız hep eksik kalıyor. Evet 6 saatlik uzaklık ama gidişlerin dönüşleri zor gelmeye başlıyor. Ayrılırken sanki bir daha göremiycekmişsin gibi bir his kaplıyor içini, bu ihtimali düşünmek bile ürkütücü oluyor.İki ayrı şehire bölünüyorsun, ne oraya ne de diğer tarafa ait olamıyorsun, iki şehrede ait olamayan yabancı gibi kalıyorsun.Güneşin doğuşunu birlikte karşılayamıyorsun mesela, gün akşama dönüp gece olunca daha da bir mahsunlaşıyorsun, hep yanında olsun dediğin senden kilometrelerce uzaktadır, eline bile dokunamazsın. İyi günlerinde, mutlu anlarında yanında yoksundur. Ama bir de kötü günde yanında olamamak yok mu? İçini parçalar adamın, sana ihtiyacı vardır belki ama sen yoksundur, belki de boynuna sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamak ister ama yine yoksundur. Aklından çıkmaz kalbinin yarası gibi kalır hep orda.Sevdiği gurbette olanın göçmen kuşlar gibi valizi hep hazırdır, ha deiyince gitmek için. 6 saat sana uzak gelmez ne de olsa yolun sonunda seni seven sevdiğin vardır seni bekleyen sımsacak seni saracak olan. En güzel yanıda budur gurbette olmanın seni bekleyen birinin olduğunu bilmek, her an yanında olamasada sevildiğini bilmek vardır hep yürekte.Yinede zordur gurbette sevdiğinin olması, başkadır gurbette sevdiğini bırakmanın hüznü."Çok hüzünlü çokkkk"

Continue >>>