Soğuk bir kış günündeyiz. İnsanın burnunu dışarı çıkarası gelmiyor. Bu soğukta sokaklarda yaşayan sevimli dostlarımızı hiç kimsenin düşündüğü yok. Malum kriz yüzünden evlerinde hayvan besleyenler bile onları sokağa atar olmuş son zamanlar. Durum vahim millette. Yazık bari sokağa atma bakabilecek birine veya barınma evine bırak belki durumun düzelir sonra yine geri alırsın. Düşünsene o can dostun hiç sokakta yapabilir mi? Yaşayabilir mi?
Sabah camdan dışarı bakıyordum. Yolun karşı köşesinde ki çöp varilinde birkaç kedi ve köpek vardı. Yağmurdan sırılsıklam olmuş soğuktan kulakları düşmüş. Biri çöpün kenarına tünemiş bir poşetle boğuşuyor. Dişlerinin ve patilerinin yardımıyla poşetten bir parça yiyecek alıp hızla park etmiş arabanın altına koşuyor. Sıra diğerinde, o da şanslıymış ki bir parçada yiyecek o buluyor. Köpeğe sıra geliyor o da epey karıştırdıktan sonra ağzında bir kemikle uzaklaşıyor oradan.
Bizim evde yemek dökülecekse eğer ayrı poşetlenir ve çöpün dışına bırakılır ki gelen hayvanlar yiyebilsin. Ancak bizim insanlarımız o kadar vahşileşmiş ki yemek artıklarını ayrı poşetlemek bir yana, ona hiç bir zararı olmadığı halde yemek yiyen kediye köpeğe taş atıyor, ayağıyla vuruyor, o da olmadı garip sesler çıkararak hayvanları kaçırmaya çalışıyor. Gördüklerim karşısında bazen kendimi zor tuttuğum anlar oluyor. Gerçi çok tartışmışımdır bunun için sokakta insanlarla. Allah bazı insanlara akıl verirken hiç düşünmemiş sanırım, yanlış yaratığa vermiş aklı. Hey Allah’ım onun zaten akılla işi yok ki. Olsa ona hiçbir zararı olmayan bir hayvana niye sataşsın.
Ama herkes böyle değil. Biliyorum ki içinizde can dostlarımızı bu kış gününde aç bırakmayacak insanlar da var. Hiç bir şey yapamıyorsanız yemek artıklarını ayrı poşetlere koyup öyle bırakın çöplere. Onlar sizden çok fazla bir şey beklemiyor. Camınıza gelen bir serçeye, bir kumruya biraz ekmek, bulgur veya buğday koymakla bir şey olmaz.
Hadi hepimiz bugün camlarımızın kenarına dostlarımız için biraz ekmek koyalım. Artık yemekleri ayrı poşetlere koyup öyle bırakalım çöpe. İnanın ki hiç bir şey kaybetmezsiniz. Bilin ki onlar karşılıksız sever. Sizde onları karışlık beklemeden seversiniz.
Sabah camdan dışarı bakıyordum. Yolun karşı köşesinde ki çöp varilinde birkaç kedi ve köpek vardı. Yağmurdan sırılsıklam olmuş soğuktan kulakları düşmüş. Biri çöpün kenarına tünemiş bir poşetle boğuşuyor. Dişlerinin ve patilerinin yardımıyla poşetten bir parça yiyecek alıp hızla park etmiş arabanın altına koşuyor. Sıra diğerinde, o da şanslıymış ki bir parçada yiyecek o buluyor. Köpeğe sıra geliyor o da epey karıştırdıktan sonra ağzında bir kemikle uzaklaşıyor oradan.
Bizim evde yemek dökülecekse eğer ayrı poşetlenir ve çöpün dışına bırakılır ki gelen hayvanlar yiyebilsin. Ancak bizim insanlarımız o kadar vahşileşmiş ki yemek artıklarını ayrı poşetlemek bir yana, ona hiç bir zararı olmadığı halde yemek yiyen kediye köpeğe taş atıyor, ayağıyla vuruyor, o da olmadı garip sesler çıkararak hayvanları kaçırmaya çalışıyor. Gördüklerim karşısında bazen kendimi zor tuttuğum anlar oluyor. Gerçi çok tartışmışımdır bunun için sokakta insanlarla. Allah bazı insanlara akıl verirken hiç düşünmemiş sanırım, yanlış yaratığa vermiş aklı. Hey Allah’ım onun zaten akılla işi yok ki. Olsa ona hiçbir zararı olmayan bir hayvana niye sataşsın.
Ama herkes böyle değil. Biliyorum ki içinizde can dostlarımızı bu kış gününde aç bırakmayacak insanlar da var. Hiç bir şey yapamıyorsanız yemek artıklarını ayrı poşetlere koyup öyle bırakın çöplere. Onlar sizden çok fazla bir şey beklemiyor. Camınıza gelen bir serçeye, bir kumruya biraz ekmek, bulgur veya buğday koymakla bir şey olmaz.
Hadi hepimiz bugün camlarımızın kenarına dostlarımız için biraz ekmek koyalım. Artık yemekleri ayrı poşetlere koyup öyle bırakalım çöpe. İnanın ki hiç bir şey kaybetmezsiniz. Bilin ki onlar karşılıksız sever. Sizde onları karışlık beklemeden seversiniz.
0 yorum:
Yorum Gönder