İğneci Sebahat Teyze

Çocukluğumun geçtiği mahallede iğneci bir teyzemiz vardı, Sebahat teyze. Babaannemin arkadaşı. Manastır'da doğmuş daha sonra mübadele zamanında Türkiye'ye göçmüşler Atatürk'ü görmüş hoş sohbet bir bayandı. Akşam üstleri hep bize gelir babaannemle birlikte kahve içer dertleşirlerdi. Küçük yaşta çocuk felci geçirmiş vücudunun bir tarafında hastalıktan kalma sakatlığı vardı. Tüm mahallelinin enjeksiyon uygulamalarını o yapardı. Bu konuda eğitimi var mıydı, yok muydu hatırlamıyorum. Ama kimsenin de bunu önemsediğini sanmıyorum. Eczaneden iğnesini alan koşup gelirdi onun kapısına. Ben şahsen iğneden korkan biri olarak yaramazlık yaptığımda annemin "şimdi iğneci teyzeyi alıp geliyorum" sesleri hala kulaklarımda çınlar. Mahallede bir dönemin çocuk korkutmadaki favorisiydi bizim iğneci Sebahat teyze.

Hiç evlenmemişti. Bunun içinde hep annesine ah ederdi. Zamanında bir genci çok sevmiş, karşılıklı uzaktan uzağa hep sevişmişler ama bizim iğneci teyzenin annesi melanet birisiymiş "ben kızımı o çocuğa vermem" diye inat edince baba da razı gelmemiş ve bu iş olmamış. Ondan sonra tamamen kendini kapatmış. İçten içe sadece adının Ali olduğunu söylediği bu genci sevmiş. Onu hiç unutmadığından mı, yoksa hep kendine hatırlatmak istediğinden mi bilmem sürekli ağzında bir manisi vardı:

Alim Alim gül Alim,

Gül dibine gel Alim,

Gül dibine gelmezsen

Akşama karyolama gel Alim

Biz çocuklar bu maniyi duydukmu kıkırdaşa kıkırdaşa koşuşurduk. Aradan kaç yıldı geçti bilmem ama hala Ali adını duysam bu mani aklıma gelir takılır. Sonra ki yıllarda iğne olmak için gelen bir erkek hastası olmuş, tesadüftür ki onunda adı Ali. Eşi yıllar önce ölmüş dul, emekli bir adam. Bu Ali'yede gönlü kaymış bizim iğneci teyzemizin. Ancak kader bu olsa gerek bu defa da akrabalarının ileri gelenleri bu yaştan sonra zaten sakatsın kendine zor bakıyorsun birde bu adamın kahrınımı çekeceksin diye yine karşı çıkmışlar.

O zamanlar bir söz söylemiş "soyadım Felek Allah vurdu bana kocaman bir kelek" kişilerin isimleri, soyisimleri nekadar da hayatlarıyla özdeşleşiyor bazen farkına varmıyoruz.

Kendine ait bir evi vardı, zaman ilerledikçe iyice yaşlandı ve akrabaları evin karşılığında onu bir bakımevine yerleştirdiler. O günden sonra kendisinden bir daha haber alamadık. Aradan yıllar geçti bu gün yaşamıyordur hakkın rahmetine kavuşmuştur. Toprağı bol olsun, çocukluğumunun iğneci teyzesi, Sebahat teyze.....

Kim bilir belki sizlerinde hayatının bir bölümüne dahil olmuş bir Sebahat teyzesi vardır he ne dersiniz?